En el verano de 2018 el velero Panthalassa zarpó de Vigo rumbo a Grecia. Durante unos meses recorrió algunos rincones del mediterráneo. En este mapa se puede ver la ruta seguida así como algunas fotos.
2.5.22
28.8.17
Pequenos tesouros de Ons.
Todos sabemos dos maravillosos areais, cantís, fondos mariños etc, que lle ofrecen Cíes e Ons aos turistas. Non son tan coñecidos outros tesouros máis pequenos. Estes días andivemos na procura deses pequenos tesouros que hai en Ons e que non están indicados para os visitantes.
A Laxe do Abade ou do Crego recibe ese nome do sepulcro antropomorfo que se atopa nela. Probabelmente a liña de costa estaba no que hoxe é mar e alí excavaron unha tumba.
Restos romanos na praia de Canexol. Os estudosos din que probabelmente son dunha factoría de salgadura de peixe.
Castrelo dos mouros. Nunha elevación están os restos dun Castro. O único que está limpo e se pode transitar é o foxo defensivo que rodea o alto, o resto hai que imaxinalo.
A cova dos mouros. Moi perto do castro atópase a cova dos mouros no que hai enterrado un gran tesouro que aínda está por desenterrar. Na cova tamén hai un pasadizo subterraneo que permite ir até a pedra Cairo no mar, aínda que ninguén o atopou.
Antiga igrexa de San Xacinto.
O patrón da illa tiña esta igrexa perto da praia de Canexol até que nos anos 60 de século XX o planificador estatal decidiu que había que reformar a illa. O estado expropiara a illa nos anos 40 e nos 60 decidiu que aquelo non podía seguir así, daquela creose o novo barrio de Curro. Constrúese unha nova igrexa, unha nova escola, unha casa para o mestre, para o cura, para o médico, a “Casa forestal”, lavadoiros comunitarios e un graneiro. O que non se
construíu foi o que pedían os veciños: un embarcadoiro. Pero xa se sabe que os expertos saben mellor que a xente o que é necesario. Total que os mariñeiros e a súas familias acabaron marchando para Bueu, a escola empregouse uns poucos anos, a vivenda do cura e do médico nunca se chegaron a utilizar e o graneiro tampouco.
Un pequeno exemplo do fracaso da planificación social. Alguén pode pensar que aqueles expertos fracasaron porque eran fascistas e que uns expertos coa ideoloxía axeitada non fracasarán. Erro. A planificación social dirixida é un mecanismo de resolución de problemas moito pior que a libre interacción descentralizada de múltiples entidades e persoas. O fracaso da planificación social non ten que ver coa ideoloxía dos políticos.
Na illa aínda fican outros tesouros por atopar pero irei pouco a pouco descubrindoos. Se algúen quere ler sobre estes tesouros e outros de Ons pode consultar Ons unha illa habitada.
4.2.17
Yo Sebastián Docampo, hijo de Piero Hernández de Tuy, natural de Tuy...
Así comeza o testamento de Sebastián de Ocampo datado en Sevilla o 25 de xuño de 1514. O mariño, explorador e nomeadamente mercader galego que tivo un papel sobranceiro neses primeiros anos dos descubrimentos atlánticos. Como case todos os nomes propios da conquista americana, Sebastián de Ocampo era un emprendedor que se aventurou a explorar guiado polo interese en lucrarse.
Así participou na conquista castellana das Illas Canarias o que lle reportou terras na illa de La Gomera. Alí o seguiran outros familiares como o seu curmán Alonso de Ocampo que foi gobernador de La Gomera varios anos. Nestas terras producirá azucre co que posteriormente comerciará cos colonos en América.
En 1493 consigue enrólarse na segunda viaxe de Cristóbal Colón. Afincaráse en Santo Domingo na illa de La Española (actual República Dominicana). Alí coincidirá con otro emprendedor español, Hernán Cortés que residiu algún tempo en Azua de Compostela ainda que non hai constancia de que se coñeceran. Logo virán os dous episodios históricos máis importantes nos que participou Sebastián.
A circunnavegación de Cuba
No mapa do descubrimento que Colón presentou aos Reis Católicos (A carta plana) Cuba era unha peninsula de Catay, que era como chamaba Colón a China. Esta crenza durou uns anos até que o gobernador de La Española, Nicolás de Ovando, encargoulle a Sebastián de Ocampo en 1506 circunnavegar Cuba con dous barcos para comprobar definitivamente se era unha illa. E así o fixo, descubrindo para toda a humanidade que Cuba era unha illa e non unha península longa.
En auxilio de Vasco Nuñez de Balboa
O outro episodio histórico no que se viu implicado Sebastián de Ocampo foi a expedición en auxilio de Vasco Nuñez de Balboa. En resposta a petición desesperada dos homes do asentamento de Santa María no Darién (actual Panamá), o virrey Diego Colón contratou como armador de dous barcos a Sebastián. As embarcacións iban cargadas con alimentos e outros suministros. No Darién Sebastian de Ocampo recibiu o encargo de Nuñez de Balboa para que intercedera por el ante o Rei e lle fixera chegar unha carta redactada por Nuñez de Balboa. O extremeño tivera que "desfacerse" de varios oficiais da coroa para facerse co control da colonia do Darién e precisaba gañarse o favor real. Sebastián non chegará a cumprir o encargo xa que morrerá pouco despóis de chegar a Sevilla en 1516, mais no seu testamento concedeu ao seu curmán Alonso de Noya os poderes que tiña do extremeño para que se cumplira o acordo que fixera con Nuñez de Balboa.
A min paréceme que a figura de Sebastián de Ocampo non ten o recoñecemento que se merece, hoxe é un descoñecido na Galiza. Tan so un pequeno gardacostas da Xunta de Galicia lembra a este insigne mercader. Por iso se debería impulsar un evento no que estiveran involucrados os lugares polos que transcorreu a sua vida: Tui, Sevilla, La Gomera, Santo Domingo e Cuba.
 |
| Gardacostas Sebastián de Ocampo. |
27.6.16
Pequena singradura no Atlantis
Ao día seguinte da noite de San Xoan de 2016, xuntámonos tres vellos mariñeiros (Iván, Xoan e Fuco) para dar unha volta e facer algunhas probas a bordo do Atlantis.
O venres 24 de xuño contra ás cinco e media da tarde zarpamos dos pantaláns do Liceo Marítimo de Bouzas. Aparellamos o barco con trinqueta e un rizo na maior para remontar a costa galega cara o norte cun vento de entre 25-30 nos do N-NW. A tarde estaba soleada máis algo fresca.
Saimos da ría de Vigo pola bocana norte navegando de bolina amurados a estribor.
Mantivemos ese bordo a mar durante unhas horas. Foi un bordo incómodo xa que colliamos as ondas pola proa e dábamos pantocazos de cando en vez. Pero o barco tiña un comportamento moi mariñeiro e avanzabamos a 6-7 nos de velocidade. Por esta razón o noso armador Iván decidiu botar unha soneca reparadora dos excesos da noite de San Xoan.
A unhas tres millas ao oeste de Ons Xoan e eu decidimos virar hacia terra cansos do mar de proa que facia moi incómoda a navegación. Agora coa mar pola amura de babor a navegación era máis cómoda e puidemos degustar unhas cervexas acompañadas duns suculentos bocatas de salami e queixo. Había moito peixe no mar, por iso recibimos a visita dos Mascatos.
Ao través de Salvora puidemos contemplar o solpor. Tamén nese momento ergueuse o noso armador de tan bo humor que propuxo recalar nalgún porto a pasar a noite. Xoan e eu acollimos con ledicia a proposta. Xoan, grande coñecedor de calquera recuncho da costa galega, propuxo pasar a noite nun porto coñecido pola excelencia do seu percebe. Daquela abrimos rumbo e arrumbamos ao canal do norte entre Sagres e Sálvora. Contra as once da noite tiñamos amarrado e arranxado o barco, ainda puidemos cear nunha das tabernas do porto. Regresamos ao Atlantis co bandullo cheo para dar conta duns refrescantes gin-tonics que axudaron a durmir mellor.
O día 25 de xuño zarpamos contra as once da mañan e puxemos rumbo ao norte. Ceñimos con vento do nordés de 18 nos até o baixo dos Cobos frente a cabo Corrubedo.
Tamén os golfiños viñeron visitarnos. Nos baixos de Corrubedo viramos cara ao sur para probar o asimétrico novo enrolabel. Tras algunhas deliberacións para coordinar a maniobra, izamos a vela. Con vento pola aleta de babor navegamos até a entrada da ría de Vigo arribando a Bouzas contra as seis da tarde. Xa amarrados aprobeitamos para escoitar un pouco da mellor música e comer algo.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)